Attığım güven adımının beni bir kaktüs tarlasına düşürmeyeceğini umdum.

Amcamın sonunda tıkalı arterlerine yenik düşüp düşmediğini merak etmeme yol açan uzun bir sessizlikten sonra oflamalar puflamalar ve bir kapı gıcırtısı duydum.

Amcam kararlı adımlarla bize doğru yürüyordu. Bir misyonu vardı. Ya da hemoroiti. Veya her ikisi birden.

Sığ gerçeklik algısı, hakikati kavrayabileceği kadar derine inmiyordu. Dünyaya öyle tek boyutlu bakmak güzel olmalıydı.

Beni günaha yollama. Yolu kendim bulabilirim.
DARYNDA JONES

-İnsan evinde neden can çekişen yapma çiçek bulundurur ki?
-Çünkü bakımlı olsalardı, beni tanıyan herkes onların yapma olduğunu anlardı.
-Evet, ama önemli olan bu mu?
-Herhâlde yani.

"Ben senin öngörülü olmanı takdir ediyorum."dedi. "Ön uzuvlarını ettiğim kadar olmasa da..."
Ona bakmak için koltuğumda döndüm.
"Senin son derece kaba deyiminle, ön uzuvlarımın adları var."
Sağ güğsümü işaret ettim. "Bu, Tehlike."
Sonra sol göğsümü işaret ettim. "Bu da Will Robinson. "
"Onlara uygun bir biçimde hitap edersen sevinirim."

İşini bölmek hiç hoşuma gitmiyordu, ama...
"Reyes, beni dinliyor musun?" diye sordum.
Başını kaldırıp şehvetli bir gülümsemeyle, "Dinliyorum." dedi.
"Neyi? Belinden aşağıya hücum eden kanın sesini mi?"

Tanrı olduğumu fark edene kadar ateisttim.

"Temiz bir vicdan genellikle zayıf bir hafızaya işarettir..."